De Franse Koning Lodewijk XIV viel in 1672 de Republiek der Nederlanden binnen met het doel om de Franse grenzen naar het noorden te verleggen. De Franse absolutist allieerde zich in de eerste instantie met Engeland, Münster en Keulen (welk op dat moment staten waren binnen het Heilige Roomse Rijk). Een verovering van de Republiek zou een bedreiging zijn voor Spanje's zuiderlijke Nederlanden, dus vocht Spanje aan de kant van de Republiek. De Hollandse oorlog eindigde officieel met het Verdrag van Nijmegen op 10 augustus 1678 en Frankrijk trok zich uiteindelijk voorwaardelijk terug.
De Nederlandse grondwet werd in 1848 herzien waarmee niet meer de koning (toen Willem II), maar de ministers het laatste woord zouden krijgen in het beleid. Ook werden rechtstreekse verkiezingen ingevoerd, meer rechten voor het parlement en de mogelijkheid tot ontbinding van de kamer. De herziene grondwet werd voor het grootste deel geschreven door Johan Thorbecke.
In 1813 werd Napoleon in Nederland verslagen door de geallieerde Britten en Pruisen en werd Prins van Oranje Willem Frederik van Oranje-Nassau aangesteld als vorst van het nieuwe Koninkrijk der Nederlanden. In 1815 nam de vorst de titel van Koning der Nederlanden en was het koninkrijk definitief.
Onder leiding van Willem van Oranje (niet te verwarren met Koning Willem I) werden in 1588 de zeven provincies Groningen, Friesland, Overijssel, Gelderland, Utrecht, Holland, Zeeland en Drenthe onafhankelijk van Spanje en werden de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden.